Maria Dermout - Indisch werk

Over Maria Dermout
‘Ze leefde met haar boeken in Indonesië’, schreef Rob Nieuwenhuys in zijn Oost-Indische Spiegel (1972) over Maria Dermoût. Zij werd in 1888 geboren als Helena Anthonia Maria Elisabeth Ingerman op suikerfabriek Redjosari te Java.
http://www.literatuurgeschiedenis.nl/lg/20ste/auteurs/lg20024.html

Samenvatting boek
De titel van Maria Dermoût ’s grootste Indische roman is afgeleid van een regel van de zevende-eeuwse Chinese dichter Ts'ên Shên: ‘Wanneer de ‘tienduizend dingen’ gezien zijn in hun eenheid, keren wij terug tot in het begin en blijven waar wij altijd geweest zijn.’
http://www.literatuurgeschiedenis.nl/lg/20ste/tekst/lg20054.html

Meningen van anderen
De recensent vindt De tienduizend dingen eigenlijk geen roman, maar meer een kroniek, omdat er zoveel losstaande jeugdherinneringen in voorkomen.
http://www.scholieren.com/boekverslag/51512

Het boek “de tienduizend dingen” van Maria Dermout heeft 6 verschillende verhalen die op het einde samen komen waardoor het thema van het boek duidelijk naar voren komt. De thema van het boek is: “ De vergankelijkheid van het leven.” Dit is een thema die je niet vaak ziet voorkomen in boeken. Het is ook een erg zware thema, je zou hierdoor ook denken dat niet iedereen geïnteresseerd is in dit boek. Is dit nu dan wel echt zo. Mijn vraag voor dit boek is dan ook: “welk publiek zal het meest geïnteresseerd zijn in dit boek.”

Het boek: “de tienduizend dingen” geschreven door Maria Dermout, komt realistisch over bij de stukken waarbij je leest over haar levensverhalen. Deze stukjes vind je aan het begin en aan het eind. De andere stukken van het boek waar mevrouw kleintjes de verhalen vertelt van het eiland, zijn in sommige opzichten geloofwaardig. Mevrouw kleintjes vertelt verhalen vanuit haar jeugd, maar of ze het allemaal vertelt zoals zij echt gebeurt zijn of vertelt zoals zij zich herinnert, zijn twee verschillende waarheden.

De opbouw van het boek is erg goed gekozen wat mij betreft. Zoals ik al eerder in de inleiding heb opgenoemd, bestaat dit boek uit 6 verschillende verhalen en komen die verhalen eigenlijk een beetje bij elkaar bij het laatste verhaal. Het laatste verhaal maakt alles duidelijker voor de lezer. Het feit dat Maria Dermout ervoor gekozen heeft om de opbouw van het boek zo te schrijven zoals bij ‘de tienduizend dingen' zorgt ervoor dat je het boek goed en gemakkelijk uit kan lezen en niet te veel moeite hebt met het begrijpen van het boek.

De boodschap van dit boek is ongeveer het zelfde als de thema maar dan toch weer een beetje anders. Met dit boek probeert Maria Dermout volgens mij te zeggen dat bij de dood van een dierbaren vaak veel gezegd wordt over het leven van dat persoon. Honderd dingen zijn wat haar betreft niet goed genoeg, zij ( mevrouw Kleintjes, hoofdpersoon ) kan er namelijk wel tienduizend opnoemen. Maar de echte boodschap van dit boek is dat een ieder op een gegeven moment moet accepteren dat het leven van een dierbare of van jezelf op een dag kan vergaan. Dit gebeurde ook in het verhaal bij mevrouw kleintjes die zich uiteindelijk realiseerde dat het beter is je af en toe niet te veel af te vragen, maar het gewoon te accepteren zoals het is. Ik citeer: “Zij zat rustig in haar stoel, het waren ook geen honderd dingen, veel meer dan honderd dingen, en niet alleen van haar, honderd keer ‘honderd dingen’, naast elkaar, los van elkaar, elkaar rakende, hier en daar in elkaar vervloeiende zonder ergens enige binding, en tegelijkertijd voor altijd met elkaar verbonden.”.

Na al mijn argumenten ben ik tot de conclusie gekomen dat het boek waarschijnlijk het meest interessants is voor mensen die het een beetje moeilijk hebben met het accepteren van het feit dat het leven van een dierbare op aarde zo voorbij kan zijn. Als dit nou eenmaal gebeurt, moet je verder kunnen gaan. Rouwen kan en mag altijd, maar het belangrijkste is dat je dit leert te accepteren.